Infrastruktura transportu презентация

pod, poniżej, dolny i struktura (łac. od structura – budowa, konstrukcja, struktura; od struere – układać jedno na drugim, wznosić, budować)[1].
Infrastruktura to urządzenia (np. w dziedzinie transportu, komunikacji) i instytucje (np. w dziedzinie oświaty, ochrony zdrowia) niezbędne do zapewnienia należytego funkcjonowania produkcyjnych działów gospodarki i społeczeństwa; ułatwia i warunkuje działalność gospodarczą i społeczną[2].
Zgodnie z powyższą definicją można mówić o infrastrukturze społecznej, niezbędnej do zaspokajania potrzeb społecznych (szkoły, szpitale, kina, budynki administracji) oraz infrastrukturze technicznej. Infrastruktura techniczna - obiekty w oparciu, o które świadczone są usługi dla mieszkańców określonego obszaru (osiedla, miasta, kraju) w zakresie energetyki, dostarczania ciepła, wody, usuwania ścieków i odpadów, transportu.

[1] Kopaliński W.: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, wydanie XVII rozszerzone, Wiedza Powszechna, Warszawa 1989, s. 229 i 483.
[2] Encyklopedia popularna PWN, Wydawnictwa Naukowe PWN, Warszawa 1996, s. 318.

mosty i inne;
suprastruktura – środki transportowe, zaplecze techniczne.
Omówienie infrastruktury transportowej należy przeprowadzić po wyróżnieniu jej dwóch składników:
infrastruktura liniowa,
infrastruktura punktowa[1].
Do infrastruktury liniowej zaliczamy istniejącą na danym obszarze sieć: dróg samochodowych, linii kolejowych, dróg wodnych oraz linii lotniczych wraz z leżącymi w ich ciągu obiektami technicznymi.
Infrastrukturę punktową stanowią np. wyodrębnione przestrzennie obiekty, wykorzystywane do stacjonarnej obsługi pasażerów i ładunków.

[1] Praca zbiorowa pod redakcją Fechnera I., Szyszki G.: Logistyka w Polsce Raport 2005, Biblioteka Logistyka, Poznań 2006, s. 21.

i Sobolski R. „Dźwignice”

kryterium formy własności:
transport prywatny,
transport komunalny,
transport publiczny,
transport państwowy.

regularny,
transport nieregularny.

metodologiczne, WKŁ, Warszawa 1975, str. 43.

Kryterium podziału


Podział
według
stosunku środka
przewozu do
drogi przewozu


Podział
według
środowiska
transportowego



Podział
według
gałęzi
transportu

transportu, WKŁ, Warszawa 1989r.

Ujęcie systemu transportowego od strony powiązań organizacyjnych

Ekonomika transportu, WKŁ, Warszawa 1989r.

Ujęcie systemu transportowego od strony przemieszczanego „przedmiotu”

zachodzących pomiędzy tymi elementami i zbiór procesów, które przetwarzają strumień ładunków i pasażerów określany popytem na usługi transportowe w strumień wyjścia z tego systemu.
ST=(W;Ł;PT)
gdzie:
W - jest zbiorem wierzchołków grafu, odpowiadającym
węzłom sieci transportowej,
Ł - jest zbiorem łuków grafu, czyli możliwych połączeń
węzłów,
PT - relacje zachodzące w systemie (procesy transportowe).

relacji transportowych wyrażonych przez:
Długość dróg samochodowych z podziałem na poszczególne kategorie,
Długość linii kolejowych z podziałem na poszczególne kategorie,
Długość użytkowanych dróg wodnych śródlądowych (kanały, rzeki, jeziora)’
Długość połączeń lotniczych.

     II.      Gęstość sieci poszczególnych gałęzi transportu – liczona:

np.
długość linii kolejowych
powierzchnia kraju
 
 
W pewnym stopniu infrastrukturę charakteryzują poniższe wskaźniki
    III.     Popularność gałęzi transportu
liczba podróżnych rocznie
liczba mieszkańców
 
  IV.   Liczba przewiezionych pasażerów/ładunków w ciągu roku
     V.      Liczba wypadków

przekształcenia transportu w system dostosowany do wymogów gospodarki rynkowej i nowych warunków współpracy gospodarczej w Europie” oraz wymogów zawartych w “Planie rozwoju infrastruktury transportowej w Polsce do roku 2015”.

transportu. Uzgodnienie to stanowić ma podstawę do działań administracji rządowej i samorządowej w realizacji zadań publicznych z zakresu transportu i dziedzin pokrewnych.

rozmieszczenia i standardów infrastruktury transportowej oraz etapowania realizacji,

* regulacji rynku usług transportowych,

* działań na rzecz sterowania ruchem i zapewnienia bezpieczeństwa ruchu,

* stymulacji restrukturyzacji przedsiębiorstw i branż dla zapewnienia rozwoju konkurencji, demonopolizacji.

diagnoza stanu obecnego,

*Cele rozwojowe ,

*Kierunki realizacji polityki w skali krajowej, regionalnej i lokalnej ,

*Uwarunkowania rozwoju,

*Prognozy potrzeb przewozowych,

*Strategie rozwojowe systemu transportowego na lata 2000 – 2015,

*Zasady rozwoju systemu transportowego w układzie gałęziowym i terytorialnym.

dostosowania sieci transportowej w Polsce do standardów Unii Europejskiej do 2015 (już 2025) roku, planowanych kosztów inwestycji oraz źródeł finansowania.
Działania te rozpatrywane są w układzie gałęziowym, a ich realizacja wynika w głównej mierze z geograficznego położenia Polski.

European Network-Transport) – dotyczy stworzenia korytarzy transportowych w Europie ,

*TINA (Transport Infastructure Needs Assessment) – dotyczy poprawy infrastruktury transportowej nowych członków UE,

*AGC - umowa europejska o głównych międzynarodowych liniach kolejowych,

*AGR – umowa europejska o głównych drogach ruchu międzynarodowego ,

* AGN – dotyczy dostosowania dróg wodnych do wymogów międzynarodowych.

*AGTC - umowa europejska o ważniejszych międzynarodowych liniach transportu kombinowanego i obiektach towarzyszących,

AGTC

ważniejsze drogi
ważniejsze linie kolejowe

finansowych. Wewnętrzne źródło finansowe to środki pochodzące z budżetu państwa, natomiast zewnętrzne to środki pochodzące z funduszów i programów Unijnych.

Spójności (ang. Instrument for Structural Policies for Pre-Accession),
TEN-T,
Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego,
PROGRAMY UNIJNE:
Sektorowy Program Operacyjny – Transport (SPOT) ,
Program Operacyjny Infrastruktura i Środowisko

przeznaczony dla państw kandydujących do akcesji. Ma na celu ujednolicenie poziomu infrastruktury technicznej w zakresie transportu i ochrony środowiska.
Podstawowym celem funduszu ISPA jest wsparcie krajów kandydujących w zakresie społecznej i gospodarczej spójności poprzez współfinansowanie dużych projektów inwestycyjnych w sektorze środowiska i transportu.
ISPA umożliwi krajom beneficjentom stworzenie połączeń sieci krajowej z transeuropejską (TEN-T) oraz umożliwi ujednolicenie warunków wykorzystania tych sieci.

FUNDUSZ SPÓJNOŚCI (ISPA)

wielkość PKB na głowę mieszkańca liczonego według parytetu siły nabywczej,
powierzchnia kraju.
Beneficjentami Funduszu Spójności w sektorze transportu są:
PKP PLK S.A.,
GDDKiA,
Ministerstwo Infrastruktury.

ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Wspólnota może wspierać projekty będące projektami ”wspólnego zainteresowania”, które realizowane są przez państwa członkowskie. Projekty te zostały określone w wytycznych wspólnotowych na temat rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej. Rozwój sieci transeuropejskiej ma służyć zwiększeniu efektywności funkcjonowania wspólnego rynku. Unia Europejska dąży do rozwoju intermodalności w transporcie, jak również do zapewnienia dostępu regionom peryferyjnym lub wyspiarskim do centralnych regionów Wspólnoty oraz zmniejszenia wysokich kosztów transportu w tych regionach.

Małaszewicze,
E30 – Węgliniec – Wrocław – Opole – Katowice – Kraków – Rzeszów – Medyka,
E59 – Świnoujście – Szczecin – Poznań – Wrocław – Kędzierzyn Koźle – Chałupki,
E65 – Gdynia – Gdańsk – Warszawa – Katowice – Zebrzydowice - Czechowice Dziedzice,
E75 – Suwałki – Białystok - Warszawa

istotnych dla ruchu towarowego, a zwłaszcza kombinowanego (linie CE 20, CE 30, CE 59, CE 65).

Podlaska–Terespol,
E36 - Olszyna-Krzywa,
E40 - Zgorzelec-Legnica–Wrocław–Opole–Gliwice–Katowice–Kraków– Rzeszów- Przemyśl–Medyka,
E65 - Świnoujście-Goleniów-Szczecin-Gorzów Wielkopolski-Świebodzin- Zielona Góra-Legnica-Jelenia Góra-Jakuszyce,
E67 - Budzisko-Białystok-Piotrków Trybunalski-Wrocław-Kudowa Słone,
E75 - Gdańsk-Toruń-Łódź-Piotrków Trybunalski-Radomsko-Częstochowa Dąbrowa Górnicza-Sosnowiec-Mysłowice-Katowice-Tychy- Bielsko-Biała-Cieszyn,
E77 - Gdańsk – Elbląg – Warszawa – Radom – Skarżysko-Kamienna – Kielce – Kraków – Chyżne,
E261 – Świecie-Bydgoszcz-Poznań-Wrocław,
E371 – Barwinek-Rzeszów-Radom,
E372 – Hrebenne-Zamość-Lublin-Warszawa,
E462 – Cieszyn-Kraków.

priorytetowe założenia rozwoju sieci TEN-T. Należy pamiętać, że pomoc finansowa z budżetu TEN-T nie może być łączona z pomocą finansową z innych źródeł wspólnotowych.
Budżet TEN-T podzielony jest na część dofinansowania wieloletniego (Multi-annual programme - MAP) oraz część pozostającą do rozdysponowywania w ramach konkursów corocznych (Non-MAP). Polska do roku 2006 mogła ubiegać się o dofinansowanie tylko dla projektów Non-MAP. Od roku 2007 może również brać udział w konkursach w ramach programu MAP na lata 2007-2013. Zdecydowana większość budżetu TEN-T w latach 2007-2013 – ok. 85% - przeznaczona jest na program wieloletni.

Fund – ERDF) został powołany w 1975 roku.
Fundusz wchodzący w skład Funduszy Strukturalnych, którego zadaniem jest zmniejszanie dysproporcji w poziomie rozwoju regionów należących do Unii. Fundusz ten udziela wsparcia inwestycjom produkcyjnym, rozwojowi infrastruktury, lokalnym inicjatywom rozwojowym oraz małym i średnim przedsiębiorstwom.
W ramach współfinansowania infrastruktury znajdują się działania:
·         inwestowania w infrastrukturę przyczyniającą się do tworzenia i rozwijania transeuropejskich sieci w dziedzinie transportu, telekomunikacji i infrastruktury energetycznej, biorąc pod uwagę konieczność połączenia z centralnymi regionami Wspólnoty;
·         które tworzą lepszy dostęp do obszarów wiejskich i obszarów zależnych od rybołówstwa.

siedmiu programów operacyjnych służących realizacji Podstaw Wsparcia Wspólnoty na lata 2004 – 2006 (PWW). Program ten, wraz z częścią transportową strategii wykorzystania Funduszu Spójności, rozwija cele PWW, określając kierunki, priorytety, działania i wysokość środków przeznaczonych na rozwój sfery transportu. W przypadku SPOT głównymi beneficjentami końcowymi są: Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad, PKP PLK S.A., Urzędy Morskie, Zarządy Portów Morskich, Morska Służba Poszukiwania i Ratownictwa (SAR), miasta na prawach powiatu (powiaty grodzkie), Ministerstwo Transportu, Policja, Straż Pożarna. Instytucją Zarządzającą SPOT jest Minister Rozwoju Regionalnego, który pełni ogólny nadzór nad procesem programowania, przygotowania i wyboru projektów, realizacji i kontroli realizacji SPOT. Funkcję Instytucji Pośredniczącej pełni Minister Transportu, który odpowiedzialny jest m.in. za wybór projektów, które mają być współfinansowane w ramach SPOT, zawieranie umów o dofinansowanie z beneficjentami, monitorowanie procesu realizacji projektów oraz kontrolę realizowanych projektów. Współfinansowanie obejmuje maksymalnie do 75 % kosztów kwalifikowanych, pozostała część kosztów jest pokrywana ze środków krajowych.

Komisja Europejska zatwierdziła Program Operacyjny Infrastruktura i Środowisko na lata 2007-2013. To zwieńczenie wielomiesięcznych prac nad przygotowaniem największego w historii Unii Europejskiej programu.
Celem programu jest poprawa atrakcyjności inwestycyjnej Polski i jej regionów poprzez rozwój infrastruktury technicznej przy równoczesnej ochronie i poprawie stanu środowiska, zdrowia, zachowaniu tożsamości kulturowej i rozwijaniu spójności terytorialnej.

w skali krajowego systemu transportowego, ale znacznie łatwiej jest mówić o infrastrukturze poszczególnych gałęzi transport.

linii kolejowych w Polsce

b. Gęstość linii kolejowych w wybranych krajach europejskich

tory kolejowe, sieć trakcyjna, przystanki i dworce kolejowe) warunkujące funkcjonowanie kolei.
Umożliwia prowadzenie przewozów przewoźnikom
kolejowym i jest zarządzana przez zarządcę infrastruktury.

torów kolejowych łączących punkt początkowy i końcowy, ustalony w Polsce przez Zarząd PKP.

Linia kolejowa dzieli się na mniejsze elementy:
odcinki,
szlaki,
odstępy.

przewozami T, określone ilością przewiezionej masy w jednostce czasu; za jednostkę miary przyjęto: mln t brutto/rok,
prędkość maksymalna pociągów V; za jednostkę miary przyjęto: km/h,
naciski na oś, określane w kN/oś.
 

własną kilometrację, numer i nazwę.
Linia kolejowa ma wyznaczony punkt początkowy i punkt końcowy. Dla linii rozpoczynających się w Warszawie punktem początkowym jest Warszawa. Dla pozostałych linii wyznacza się na ogół jako punkt początkowy ten z dwóch możliwych punktów linii, który znajduje się bliżej Warszawy.

i podtorza.
Podtorze to część gruntowa szlaku kolejowego, na której buduje się nawierzchnię toru kolejowego. W zależności od warunków terenowych podtorze może występować na nasypie lub w wykopie.

szyn, podkładów, złączek i podsypki. Elementy te służą do zbudowania toru szynowego, który stanowią dwa równoległe toki szynowe, ułożone w ustalonej między nimi odległości.

3 – podsypka, 4 – skarpa przekopu,
5 – skarpa nasypu, 6 – stok terenu, 7 – skarpa rowu, 8 – dno rowu, AB- torowisko, AC,DB – ława (pobocze), A,B – krawędzie torowiska

rozumiane jako wewnętrzna odległość pomiędzy główkami dwóch szyn i wynoszące 1435 mm, mierzone 14 mm poniżej górnej powierzchni tocznej szyn – jest określeniem niewłaściwym, ale ogólnie przyjętym.

normalnotorowe - 1435 mm. Wymiar ten jako najbardziej popularny zwany został szerokością normalną toru.

linie szerokotorowe - wszystkie tory, których odległość międzyszynowa jest większa od normalnej nazywane są torami szerokimi. Poszerzenie szerokości toru zapoczątkowano jeszcze w Imperium rosyjskim, budując torowiska o szerokości 1520 mm.

linie wąskotorowe - jeżeli odległość międzyszynowa toru jest mniejsza od wymiaru normalnego to mamy do czynienia z torami wąskimi. Na trasach wąskotorowych eksploatowane są lekkie pociągi poruszające się małymi prędkościami

pod nazwą Linia Hutnicza-Siarkowa, po przemianach jakie nastąpiły w PKP - Linia Hutnicza Szerokotorowa

długości są ze sobą połączone na stałe za pomocą złączek i przytwierdzone do podkładów. Tor klasyczny budowany jest z przęseł kolejowych (szyny przytwierdzone do podkładów).

Złącze szyn UIC60 wiszące:
1.szyna,
2. łubki,
3. śruby łubkowe.

są ze sobą trwale przy pomocy zgrzewania elektrooporowego, spawania termitowego lub łukowego.

Do budowy torów bezstykowych w torach na szlakach i głównych zasadniczych na stacjach należy stosować szyny długie zgrzewane stacjonarnie (nie na szlaku).

Rys. a. Spawanie termitowe szyn

nazwano zespół urządzeń służących do przesyłania i przetwarzania energii elektrycznej na drodze od elektrowni do pociągu.
Energia elektryczna prądu przemiennego o częstotliwości 50Hz przesyłana jest ze stacji energetycznej linią trójfazową WN (15 lub 30 kV) do podstacji trakcyjnej umieszczonej przy zelektryfikowanej linii kolejowej. W podstacji następuje przetworzenie prądu zmiennego na stały 3000 [V], potrzebny do zasilania silników trakcyjnych. Pojazdy trakcyjne odbierają energię elektryczną z przewodów (sieci jezdnej) nad torem, za pomocą specjalnych odbieraków prądu zwanych pantografami.
Sieć powrotna służy do odprowadzenia prądu od elektrycznego pojazdu trakcyjnego do podstacji trakcyjnej. Stanowią ją szyny kolejowe, łączniki oraz kable powrotne łączące szyny z celką minusową podstacji.

może się znajdować (wystawać) żadna część budynku (skrajnia budowli), lub wagonu albo lokomotywy (skrajnia taboru).
Wprowadzenie skrajni ma na celu uniknięcie kolidowania pociągów zarówno z budynkami i urządzeniami linii kolejowej, jak i innymi pociągami. Skrajnia taboru mieści się wewnątrz skrajni budowli, co znaczy, że jest określona minimalna odległość pomiędzy najdalej wystającymi elementami budynków a taboru będącego w ruchu.

istniejących (skrajnia B)