Віктар Анатольевіч Шніп презентация

быў беспрацоўным, перыядычна падпрацоўваючы грузчыкам на лікёра-гарэлачным заводзе «Крышталь», літкансультантам у часопісах «Нёман» і ў газеце «Вячэрні Мінск», часам жыў на ганарары.
У 1987 скончыў Вышэйшыя літаратурныя курсы Літаратурнага інстытута імя М. Горкага ў Маскве. Працаваў старшым рэдактарам аддзела культуры ў часопісе «Беларусь» (1987—1991), у газетах «Наша слова» (адказны сакратар, 1991—1995) і «Літаратура і мастацтва» (намеснік галоўнага рэдактара-адказны сакратар (1995—2000), першы намеснік галоўнага рэдактара (2000—2002), галоўны рэдактар у 2002—2003). У 2003—2008 гадах намеснік галоўнага рэдактара, з 2008 года — галоўны рэдактар у выдавецтве «Мастацкая літаратура».

«Гронка святла» (1983), «Пошук радасці» (1987), «Шляхам ветру» (1990), «Горад Утопія» (1990), «На рэштках Храма» (1994), «Выкраданне Еўропы» (1996), «Чырвоны ліхтар» (2000), «Воўчы вецер» (2001), «Інквізіцыя» (2002), «Выратаванне атрутай» (2003), «Беларуская мора» (2004), «Балада камянёў» (2006), «Страла кахання, любові крыж» (2008), «Проза і паэзія агню» (2010), «Пугачоўскі цырульнік» (2013), «Сабачыя гісторыі» (2013), «Тутэйшая туга» (2014), «Заўтра была адліга» (2015), «Чырвоны ліхтар-2» (2016), а таксама кніг для дзяцей — «Сунічкі для Веранічкі» (1995) і «Наш Максім гаворыць: —Гу!» (1999).
У канцы 1980 — пачатку 1990-х гг. пісаў тэксты для рок-гуртоў, бардаў, эстрадных выканаўцаў.

у якіх адлюстроўваюцца шматвекавая гісторыя Беларусі і лёсы славутых людзей, якія жылі, працавалі і змагаліся за яе незалежнасць і росквіт. "Дарога да Храма" – другі раздзел, які складаецца з мініяцюр і вершаў, у якіх ёсць і слёзы, і любоў, і самота, і смех, цнота і грэх... У трэцім раздзеле – вершы пра каханне, сяброўства і вернасць. Чацвёрты раздзел – вэрлібры і белыя вершы, у якіх паэт глядзіць на свет вачамі філосафа.

пра каханне і верлібраў, якія з цікавасцю чытаюцца і запамінаюцца. Выразна гучыць у В. Шніпа багдановічаўскі радаводны матыў нацыянальнай памяці. Героі яго вершаў і балад — беларускія гістарычныя дзеячы, паэты, пісьменнікі, мастакі, якія з’яўляюцца носьбітамі духу і руху гісторыі. Ён хоча верыць услед за М. Багдановічам, які не траціў надзеі, што «яшчэ адзін народ не знікне з твару зямлі, што не змарнатравіцца бясследна велізарная псіхічная праца многіх пакаленняў і беларуская культура — стварэнне гэтай працы — устаіць супраць напору іншых сіл і плыняў». Як і М. Багдановіч, ён паслядоўна і настойліва змагаецца супраць пачуцця нацыянальнай непаўнацэннасці, комплекс якой сёння замінае многім з нас.

лепіць, пакуль не абрадне...» — гэта асноўны лейтматыў новай кнігі паэта Віктара Шніпа... 27.05.2009. Мама першы раз за месяц, які жыве ў мяне, выйшла са мной на вуліцу. Вяду за руку, як малое дзіця. Каля кожнага дрэва, каля кожнай кветачкі мама спыняецца і разглядае, што расце. Нешта сама сабе шэпча, радуецца. Радуюся і я. Як мала трэба чалавеку для шчасця!»

якім змешчана каля 170 балад, прысвечаных гістарычным асобам нашай краіны, сярод якіх Ефрасіння Полацкая, Сымон Будны, Васіль Цяпінскі, Станіслаў Манюшка, Напалеон Орда, Максім Багдановіч… У раздзеле “Роднае і вечнае” змешчаны празаічныя мініяцюры філасофскага характару. Для тых, хто любіць прозу пра каханне,-- аповесць “Паэт, у якога ўсе дома”.

у дачыненні да паэзіі) свет так, як бачыць і ўспрымае яго сам. Разам з тым паэзія — пры ўсёй асабістасці лірычных перажыванняў і светаўспрымання — ніколі не была для яго прыватнай справай, а заўсёды адрасавалася шырокаму чытачу, а верш сябраваў з праўдай жыцця, жыў агульнымі турботамі і непакоем. На многіх творах адбілася пячатка перажытасці і выпакутаванасці тых ісцін, якія абвяшчаў малады аўтар. З ім пачалі лічыцца як з вядомым паэтам, здольным на сваё, незаёмнае слова.

адзін з іх ніколі не заменіць разбураны Храм – гэта галоўная тэма вершаў, якія склалі новую кніжку Віктара Шніпа

жыццё нашага сучасніка з яго радасцямі і трывогамі. Адзін з раздзелаў цалкам прысьвечаны тэме горада. У зборніку нямала вершаў пра каханне і сяброўства.

***
Я не прывыкну да дажджоў нiколi,
Як не прывыкнуць душам да турмы,
Якiя зведалi грахоўнасць волi
I помняць шлях ад дому да карчмы.
А дождж iдзе, як Божы суд, бясконцы,
I мёртвы бруд змываецца з зямлi.
I лiсце жоўтае, як рэшткi сонца,
На чорнай, нiбы нэкралёг, раллi.
I я гляджу з вакна, як з дамавiны,
Якая цiха праз патоп плыве.
I я шапчу iмя сваёй жанчыны,
Якая не вядома дзе жыве
I любiць дождж. За што? Сама не знае
I знаць не хоча, бо жыццё iдзе
I хвiлю кожную ў нябыт знiкае,
Як бруд, як лiсце жоўтае ў вадзе.

Паэзія

Наша чорнае золата— нашыя ночы, У якіх наша кроў і паўстанцкі дазор, І, як свечкі, у полі ваўчыныя вочы, І на золаце нашым, як пыл, россып зор І сузор’і расы, што ад сонца растануць, Калі чорнае золата знікне ў траве, І, як дым, камары затанцуюць свой танец, І заплачуць крыжы на драўлянай царкве. І ты возьмеш у прыгаршчы золата наша, Што схавана ў крыніцы пад ніцай вярбой, І пральеш у душу, і, самотная, скажаш: «Наша золата чорнае стала вадой…»

«Чорнае золата»

Ізноўку восень, Як год назад, як сто назад. Як карабель, пустая восень Плыве спакойна ў лістапад, Нібы ў агонь, што забушуе І сцішыцца праз пару дзён. Ізноўку дождж мяне ратуе Ад нематы, бо любіць ён Мае самотныя маленні Да сонца, што ад нас сышло За воблакі, каб дождж асенні Напомніў нам, што так было І год назад, і сто назад І будзе так ізноў праз восень, Як карабель, старая восень Спакойна плыць праз лістапад.

* * *
Гэты дзень мы зляпілі са снегу, Таму й сонца ў нябёсах няма, І дамы, што са снегу, без стрэхаў, І без кратаў жалезных турма.
І ты ў белым ідзеш па праспекце, Па бялюткім асфальце ідзеш. І бялюткае ўсё ў белым свеце, Нават белы, хоць з рыфмамі, верш.
Ды закончыцца дзень і счарнее, Што павінна чарнюткім тут быць, І сцяжына бялеючым змеем Ад цябе, ад мяне адвіжыць
І растане, як шэрань на дрэве, Пад якім мы стаялі з табой У старым, неразбураным Крэве, Дзе зіма была нашай зімой…

(1987) за зборнік «Гронка святла».
Лаўрэат спецыяльнай прэміі Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь у галіне «Мастацкая літаратура» (2008) за кнігу «Страла кахання, любові крыж».

Прызнанне