ЗНАКІ ПРЫПЫНКУ Ў СКАЗАХ З ПРОСТАЙ МОВАЙ презентация

пісьме сінтаксічныя канструкцыі, у якіх словы аўтара знаходзяцца ў пэўнай пазіцыі адносна простай мовы;
развіваць навыкі самастойнай працы;
выхоўваць у вучняў павагу да роднага слова, культуру маўлення.

А: «П!»

1. Антон Іванавіч папрасіў: «Гаварыце па-беларуску, калі ласка».
2. Яраш з трывогай падумаў: «Няўжо ў бальніцы што здарылася?» (І.Шамякін).



3. Яна гучна трызвоніла: «Добры дзень, хлопчыкі!»

а.

3. «П!» — а.
4. «П…» — а.

«Як падрасту, буду настаўніцай», — сказала Марына.
«Што ж гэта за капрызы?» — пытае сам сябе Лабановіч (Я. Колас).
«Жураўлі!» — вырвалася ў нас у адзін голас (С. Грахоўскі).
«Час — лепшы лекар…» — гаварыў Кузьма Чорны (А. Кудравец).

п».


2. «П, — а. — П».

1. «Ён салдат, — сказаў бацька, — а мы з табой цывільныя людзі, я — стары ўрач, ты — дзяўчынка, дзіця».
2. «Не трэба туды хадзіць, цётачка, — ледзь не плакаў Ваня, — Не трэба. Можа, яны там засаду пакінулі».

!, або …

1. «П? — а. — П».


2. «П! — а. — П».

3. «П… — а. — П».

1. «І адкуль яна ўсё ведае? — мільганула думка ў Ганны. — Відаць, і там недзе, адкуль яна прыехала, таксама жывуць людзі».
2. «Матуля! — кінуўся Саша насустрач. — Давай дапамагу».
3. «Не памірай, брат… — ціха прасіў Сцяпан. — Хутка ўжо, хутка прыйдзе дапамога».

першай часткі простай мовы, а другі — да другой часткі

«П, — а: — П».

2. «П? — а: — П».


3. «П! — а: — П».

1. «Вясна, брат, дружная, — загаварыў дзед, а пасля дадаў: — І Вяснянка, бач, як заліваецца» (Т. Хадкевіч).
2. «Куды гэта вы? — запытаў Сяргейка і, не чакаючы адказу, дадаў: — Я з вамі».

3. «Ну, хопіць ужо! — крыкнуў злосна Нічыпар і ўжо спакойна дадаў: — Хадзем са мной».

— а.

3. А: «П», — а.

1. Скора падышоўшы к сталу, ён [Хама] адразу пытае: «У чым справа, хлопцы?» — і, не чакаючы адказу, заглушае ўсіх сваім зычным голасам.
2. Паваліўшыся, яна ўсклікнула: «Ай-я-яй!» — потым памалу паднялася і агледзелася.
3. Дзяўчына глянула на яго, коратка сказала: «Добра», — затым павярнулася і пайшла.

правільна:

«Я ведаю вас, — нарэшце азываецца спадарожнік. — І вы мяне ведаеце. Вы працавалі ў газеце і часта пісалі пра леспрамгас».
«Дарагія мае, — без усялякага ўступу загаварыў старшыня, — яшчэ раз дзякуй вам за вашы старанні, за вашы макзалі!»
Нявестка запыталася: «Што вы шукаеце».
«На гэты раз інтуіцыя мяне не падвяла» — думаў Іван Васільевіч.
«Ледзь не перакуліліся, — скінуўшы газ, прыцішана прагаварыў Пятрусь і, зірнуўшы на жонку, дадаў: — Вось паездачка была б».

ўпрыгожыла хаты зіма, — заўважыла Алена Іванаўна і ўдакладніла — нібы ватай абляпілі іх аж па самыя стрэхі».

Працяжнік;
двухкроп’е;
коска;
пытальнік;
кропка.

трэба паставіць двухкроп’е.

«Я і сам пішу вершы» _ прызнаўся, сумяўшыся, Міця.
Цяпер раптам загаварыў высокі мужчына _ «Трэба вярнуцца да таго месца, дзе поле зарасло алешнікам».
«Надзейка, — пазваў Мікола сувязную і спытаў _ — Няўжо табе не бывае страшна?»
Суседка аднойчы паскардзілася _ «Я сама гарадская, таму ніяк не магу прывыкнуць да вёскі».
«Эх, каб дожджык, — падумаў Лагуновіч і сам сабе прашаптаў _ — Вось было б добра».

Родам я з вёскі Каласовічы. Недалёка ад нас і пачынаецца славутая рака адказаў Мірон Андрэевіч і, крыху памаўчаўшы, дадаў дзе б я не быў, часта з замілаваннем успамінаў сваю радзіму, тыя сцежкі, дзе вучыўся хадзіць.

— П? — а: — П.
— П, — а: — П.
«П? — а: — П».
«П: — а, — П».
— П. — а: — П.

ад сябе рэч-мяшок, гукнуў уцякаем і першы пабег праз балотца ў лес.
Косцік бег у гумно, дзе малаціў дзядзька Антось, і пытаўся як называецца пузатая літара, падобная на самавар?
Трывожыцца Аленка ці здолееш ты, Сцёпка, да канца работу давесці думае яна.
Бацька глядзеў на сына з непакоем што яго чакае там думазў ён.
Настаўнік сказаў вучням, каб яны рыхтаваліся да экзаменаў.

2; 5 — 3, 4.