Kappacyzm i gammacyzm презентация

głoski k.

K jest spółgłoską tylnojęzykową, zwarto-wybuchową, bezdźwięczną. Przy wymowie k tylna część grzbietu języka unosi się do podniebienia miękkiego. Żuchwa jest opuszczona, wargi rozchylone.
Głoska k powinna pojawić się w 2-3 roku życia.

(ELIZJA) jako jeden z rodzajów kappacyzmu zazwyczaj przejawia się opuszczaniem głoski k w nagłosie, np. ot (zamiast kot);
parakappacyzm (SUBSTYTUCJA) charakteryzuje się zamianą głoski k na t lub g;
kappacyzm właściwy (DEFORMACJA) występuje, gdy miejsce artykulacji przemieszcza się, najczęściej do krtani.
E. M. Skorek, „Oblicza wad wymowy”, s. 41.

jest spółgłoską tylnojęzykową, zwarto-wybuchową dźwięczną. Przy wymowie g, tak samo jak przy wymowie k tylna część grzbietu języka unosi się do podniebienia miękkiego. Żuchwa jest opuszczona, wargi rozchylone.

Często po nauczeniu k, głoska g pojawia się samoistnie. Ćwicząc g należy utrwalać opanowane już k.

wyrazu, np. ęś (zamiast gęś);
paragammacyzm (SUBSTYTUCJA) charakteryzuje się zastępowaniem głoski g najczęściej na głoskę d lub k;
gammacyzm właściwy, ( DEFORMACJA) podobnie jak kappacyzm właściwy występuje niezwykle rzadko i polega na zwarciu wytwarzanym w krtani.
(E. M. Skorek, „Oblicza wad wymowy”, s. 42).

Nieprawidłowa praca tylnej części języka
przesuwa miejsce zwarcia z podniebienia
miękkiego do przodu jamy ustnej powodując tym
samym wadliwą artykulację.

dziecka
Zasada kompleksowego oddziaływania
Zasada aktywnego i świadomego udziału
Zasada współpracy z najbliższym otoczeniem
Zasada systematyczności
Zasada stopniowania trudności
Zasada utrwalania

być nastawiony aparat artykulacyjny.

Dziecko otwiera szeroko usta i próbuje wymawiać k.

Jeśli ma kłopoty z ułożeniem języka, wtedy czubek języka przytrzymujemy szpatułką lub palcem i polecamy wymawiać t, ta. Unieruchomiony czubek języka nie będzie mógł się podnieść do góry, będzie natomiast podnosiła się tylna jego część.

dziecko tak, aby miało głowę odchyloną do tyłu. Język cofa się wtedy, pod wpływem własnego ciężaru i dochodzi do zwarcia tylnej części języka z podniebieniem miękkim.
Polecamy dziecku powtarzanie t, ta, to, te, tu.
Kiedy dziecko opanuje pracę języka wtedy dopiero polecamy mu powtarzanie k, ka, ko, ke, ku.

g, ponieważ jej zniekształcenia towarzyszą wadliwej wymowie k.

Może również wystąpić zjawisko hiperkorekcji, dlatego na początku unikamy wyrazów z głoską t.
np. dziecko nastawione na k będzie wymawiać kotek=kokek

ćwiczenie języka:
Szpilka i kluska – wysuwamy wąski język i cofamy go w głąb jamy ustnej,
Przykładamy czubek języka do dolnych dziąseł i układamy go w kształt ślizgawki: środek języka unosimy do góry.
Udajemy ssanie cukierka z otwartymi ustami (język ułożony w ślizgawkę, czubek języka oparty o dolne dziąsła)
Skrobiemy górnymi zębami grzbiet języka ułożonego w ślizgawkę (czubek języka oparty o dolne dziąsła)
Czubkiem języka liczymy dolne zęby
Dotykamy czubkiem języka na zmianę dolnych i górnych zębów
Zabawa Języczek na defiladzie: dzieci wykonują polecenia nauczyciela: raz- czubek języka na górną wargę, dwa- czubek języka do lewego kącika ust, trzy- czubek języka na dolną wargę, cztery- czubek języka do prawego kącika ust; ruchy języka powinny być energiczne i zdecydowane, a tempo wyliczania dostosowane do możliwości dziecka, należy zmieniać kierunki wyliczania po kilkakrotnym powtórzeniu.

powietrza,
nadymanie policzków na przemian - lewe, prawe,
cmokanie przy dowolnym układzie warg,
szerokie otwieranie ust i zamykanie. Wysuwanie warg do przodu (jak przy samogłosce a), rozchylanie warg (jak przy samogłosce e). Ruchy wysuwania i rozchylania wykonywać naprzemiennie.
złączyć wargi płasko. Rozciąganie warg poprzez cofnięcie kącików ust (jak przy samogłosce i).
zabawa Koniki- dzieci dobierają się w pary i biegają w parach po sali. Jedno z dzieci jest konikiem a drugie woźnicą. Gdy przestaje grać muzyka koniki parskają a woźnica cmoka aby konik biegł dalej.

na brodzie,
chrapanie na wdechu i wydechu,
picie gęstych napojów przez długą i cienką słomkę.
energiczne unoszenie języka i szczęki dolnej do góry przy jednoczesnym nacisku tyłem języka na podniebienie miękkie.

szczęki dolnej przy zamkniętych wargach,
wysuwanie żuchwy przy skrajnej pozycji przedniej przy otwartych ustach i powrót do pozycji spoczynkowej,
ruchy szczęki dolnej w prawo i w lewo z zaznaczeniem pozycji środkowej,
poruszanie szczęką w linii pionowej i poziomej przy zamkniętych ustach.

wydechowej, a także zapobieganie takim zjawiskom, jak arytmia oddechowa, mówienie na wydechu, kolizja między rytmem oddychania a strukturą wypowiedzi) :

dmuchanie balona
puszczenie baniek
rozdmuchiwanie koralików
huśtanie zabawki ułożonej na brzuchu - dziecko leży na podłodze, ma zabawkę ułożoną na brzuchu, huśta ją przy pomocy oddechu; aby zabawka nie spadła oddech musi być wolny i równy
przysysanie drobnych papierków przez rurkę i przenoszenie ich na plansze
wdychanie powietrza nosem i wydychanie ustami, podczas szerokiego otwierania ust.

języka, równocześnie przygotowujące do
wywołania głoski k, przez wymawianie h
nawoływania i okrzyki:
hej, hej
hop, hop,
hej ho, hej ho,
ho ho ho,
hip hip, hura,
buch, bach,
echo, echo.

hi

powtórzenie głoski trudnej.
Układanie wieży z kloców, każdy klocek to jedno powtórzenie głoski trudnej.
Gra w odbijanie balona – dziecko powtarza głoski odbijając balon do drugiej osoby.
Dziecko powtarza trudną głoskę wystukując rytm na bębenku.

Kolorowanki – dzielimy prosty rysunek na części, dziecko wymawia daną głoskę tak długo dopóki nie zakoloruje wskazanego obszaru. Na rysunku włączamy również ćwiczenia w wymawianiu sylab.
Można wprowadzać wymawianie głoski g przy jednoczesnym utrwalaniu k

ko, ku, ką, kę
aka, eke, yko, iko, oko, uku, oką, ekę
ak, ek, yk, ik, ok, uk
kak, kek, kok, kuk
ak-ka ek-ke yk-ko ik-ko ok.-ko uk-ku
ga, ge, go, gu, ga , gę
aga, ege, igo, ogo, ugu, ogą, egą
gda, gde, gdy, gdo, gdu, gdą

kwa kwa kwa
Kura robi ko ko ko
Żaba robi kum kum kum
Dzięcioł puka puk puk puk
Zając skacze kic kic kic
Gąska robi gę gę gę
Indor robi gul gul gul

w pancerzu są…

kapeluszu!

łapką grzebie,
Choć nie czesze się, ma grzebień…

liku.
Tylko rękę włóż głęboko,
gdzie nie każde sięgnie oko, 
znajdziesz wszystko w tej kieszeni:
kapsle, kulki, garść kamieni;
czekoladkę, lizak, krówkę,
gumkę, pisak, temperówkę,
kolorowe kredki, wstążki
i kokardki piękne w prążki;
a na koniec – niespodzianka:
mały dzwonek dla baranka.
Takie skarby kieszeń kryje,
póki ktoś jej nie zaszyje.

ZDANIA. DZIECI MOGĄ WYKAZAĆ SIĘ WŁASNĄ INICJATYWĄ I POMYSŁOWOŚCIĄ, WZBOGACAJĄC ZAWARTOŚĆ KIESZENI O INNE PRZEDMIOTY Z GŁOSKAMI /K/ I /K΄/ W NAZWIE. TĘ CZĘŚĆ ĆWICZEŃ MOŻNA ROZPOCZĄĆ PYTANIEM: „CO JESZCZE ZMIEŚCI SIĘ W KIESZENI?” MOŻNA TEŻ ZAPYTAĆ, CO WŁOŻYŁYBY DZIECI DO KIESZENI (RYSUNEK PO LEWEJ STRONIE), NIE POWTARZAJĄC NAZWY ŻADNEGO Z WIDOCZNYCH (NA RYSUNKU Z PRAWEJ STRONY) PRZEDMIOTÓW.

głowie pusto.
Gdy gagatek hałas czyni, - Ciszej – woła gospodyni.
W tym garnuszku, tym glinianym suche kwiaty układamy.
Gruby grubas w kuchni siedzi i wyjada beczkę śledzi.
Gramatyka, gramatyka! Czy to fika? Czy to pstryka?
Wicher w polu goni, gna, głośno gwiżdże, cicho gra.
Chytry lis za gąską gonił, ale Burek go przegonił.

Wydawnictwo BEA, Toruń 2005
G. Demel, Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola, WSIP, Warszawa 1978
D. Pyrgies, Miała baba koguta. Doskonalenie słuchu fonemowego, czytania i pisania.
E. M. Skorek, Oblicza wad wymowy,
G. Skrzynecka, Uczymy się poprawnie mówić k, g, h. Poradnik logopedyczny z ćwiczeniami, WSIP, Warszawa 1999.
B. Toczyska, Elementarne ćwiczenia dykcji, GWO, Gdańsk 2007.