Historia współczesnej Japoni презентация

partyjnych
Demokracja okresu Taishō
Sytuacja gospodarcza
Stosunki międzynarodowe
Po wojnie japońsko-rosyjskiej
Po I wojnie światowej
Lata 1920.

partyjnych

struktura władzy okresu Meiji:
oligarchia Meiji (przedstawiciele dawnych hanów: Chōshū i Satsuma, Tosa i Hizen, 元老 genrō)
członkowie Tajnej Rady Sūmitsuin 枢密院 – ciała doradczego cesarza
genrō dążyli do zachowania władzy i powstrzymania wpływu tworzących się od lat 1880. partii politycznych.

Inoue Kaoru　井上馨

zbrojenia (budżet) zmusiła oligarchię do konsultacji z opozycją:

Konstytucja Meiji, Część VI Finanse:
Art. 64. Wydatki i przychody państwa muszą być zatwierdzone przez parlament cesarski w formie corocznego budżetu.
Art. 65. Budżet powienien być najpierw zatwierdzony przez Izbę Reprezentantów.

Taisuke:
wprowadzenie liberalnej konstytucji
rozszerzenie praw obywatelskich
obrona interesów prowincji
wśród członków myśliciel Nakae Chōmin (中江兆民), zwolennik poglądów Jeana Jacquesa
Partia Konstytucyjnych Reform Rikken Kaishintō 立憲改進党 (1882) Ōkuma Shigenobu
Partia mniej radykalna niż Jiyūtō
opowiadała się za rządami parlamentarnymi
popierana przez przedstawicieli ośrodków miejskich i przemysłowców.
Jiyūtō i Rikken Kaishintō stały się zalążkami dwóch najważniejszych partii politycznych przeł. XIX i XX w.

Jiyūtō -ministrem spraw wewnętrznych

(daw. Rikken Kaishintō 立憲改進党) –
ministrem spraw zagranicznych

r. Premier Itō próbuje wprowadzić nowy podatek gruntowy, Jiyūtō i Shimpotō się sprzeciwiają → Itō rozwiązuje izbę niższą
obie partie połączone w Kenseitō tworzą gabinet Okumy
na skutek wewnętrznych sporów rząd upada po 4 m-cach, a Ōkuma tworzy Prawdziwą Partię Konstytucyjnch Rządów Kensei Hontō 憲政本党
Z powodu krótkotrwałości tego rządu przyjmuje się, że dopiero rząd Hary Takashiego w 1918 r. był de facto pierwszym rządem partyjnym.

restrykcyjnej polityki wobec ruchów społecznych.
Itō Hirobumi (09.1900-06.1901)
1900 r. Konstytucyjne Stowarzyszenie Przyjaciół Polityki, Rikken Seiyūkai (w skr. Seiyūkai, 立憲政友会)
Katsura Tarō (06.1901-01.1906; 07.1908-08.1911; 12.1912 -02.1913), protegowany Yamagaty
Saionji Kimmochi (01.1906 -07.1908; 08.1911-12.1912), protegowany Itō

– 11.1921), przewodniczący Seiyūkai
„premier z ludu” 平民宰相 heimin saishō
rządy partyjne: 1918-1932 (z wyjątkiem1922-24)
Nominacja Hary: decyzja genrō (załagodzenie antyrządowych nastrojów społecznych)
23 lipca 1918: tzw. bunty ryżowe (米騒動 kome sōdo), palenie magazynów ryżowych, rozruchy ludności niezadowolonej z pogłębiających się różnic w dochodach, ubożeniem najbiedniejszych, braku praw obywatelskich i możliwości wpływu na rządzących
bezpośredni powód: gwałtowny wzrost cen ryżu → deficyt → zbyt wiele ryżu na eksport oraz na zwiększenie rezerw na cele ekspedycji syberyjskiej.

powszechnego prawa wyborczego dla mężczyzn), dążąc do umocnienia pozycji Seiyūkai
krytykowany przez partie opozycyjne
rozwiązał parlament – wybory 10 maja 1920:
Seiyūkai – 278 (większość z 464 miejsc)
Kenseikai – 110
4 listopada 1921 r. Hara zamordowany przez pracownika kolei Nagaokę Kon’ichiego
wyraz sprzeciwu wobec wyzysku kapitalistów i korupcji w kręgach wielkiej finansjery i przemysłu.
Premierem zostaje minister finansów Takahashi Korekiyo (11.1921-06.1922), dotychczasowy skład gabinetu utrzymany z powodu konferencji waszyngtońskiej

1922), książę Saionji Kimmochi (zm. 1940)
politycy partii Seiyūkai i Kenseikai
przedstawiciele służby cywilnej wysokiego szczebla
arystokracja (mombatsu, 門閥)
grupy wojskowych (gumbatsu, 軍閥) skupiające wyższych oficerów
biurokracja i armia bez odpowiedzialności przed parlamentem
zaibatsu, 財閥 oraz wielcy posiadacze ziemscy

Przyjaciół Polityki, Rikken Seiyūkai, 立憲政友会) (1900, Itō Hirobumi)
dawni członkowie Jiyūtō, przedstawiciele oligarchii i politycy partyjni
tzw. aktywna polityka zagraniczna, czyli rozwiązywanie problemów politycznych na drodze zbrojnej
popierana przez zaibatsu: Mitsui, Sumitomo oraz Yasuda, związane z przemysłem ciężkim (stoczniowym, metalurgicznym i maszynowym) oraz z bankami i handlem.

立憲改進党 (Ōkuma Shigenobu)(1882)
Partia Postępu Shimpotō 進歩党 (1896)
Partia Konstytucyjnych Rządów Kenseitō 憲政党 (1898)
Prawdziwa Partia Konstytucyjnych Rządów Kensei Hontō 憲政本党 (1898)
Konstytucyjna Partia Narodowa Rikken Kokumintō 立憲国民党 (1910)
Konstytucyjne Stowarzyszenie Jednomyślnych (Braci) Rikken Dōshikai 立憲同士会 (1913)
Minseitō, 民政党, Partia Demokratycznych Rządów (1927)
partia bardziej umiarkowana od Seiyūkai
dążyła do rozwiązywania międzynarodowych konfliktów na drodze dyplomatycznej
popierana głównie przez zaibatsu Mitsubishi, działające w przemyśle lekkim, handlu, górnictwie i bankowości.

epoka Taishō (Wielka Sprawiedliwość)

10 listopada 1913 – oficjalna intronizacja

wszelkich tendencji demokratycznych i liberalnych na początku XX w. od ery panowania cesarza Taishō. Dotyczy:
polityki (rządy polityków partyjnych),
podkreślenie różnicy z rządami oligarchii Meiji oraz późniejszego militaryzmu.
społeczeństwa (ruchy masowe na rzecz demokratyzacji i liberalizacji życia politycznego)
kultury (rozwój środków masowego przekazu, masowej kultury)

1917
nastroje demokratyczne na świecie
modernizacja
uprzemysłowienie (klasa robotników)
urbanizacja
wyższy poziom oświaty
wzrost świadomości narodowej, społecznej/klasowej
rozwój masowych środków komunikacji
uczestnictwo mas w życiu politycznym (inteligencja robotnicy, chłopi, mężczyzni i kobiety) ← mobilizacja mas przez partie polityczne

poczta i telefon, pojawiły się gazety i czasopisma o zasięgu ogólnokrajowym
Mobilizacja mas przez partie polityczne
1905-1918 “epoka buntów ludowych”
1905 sprzeciw wobec traktatu pokojowego z Portsmouth
1906 sprzeciw wobec podwyżek cen biletów kolei miejskiej
1908: sprzeciw wobec podniesienia podatków
1913: żądanie obrony konstycji
1913: krytyka “miękkiej “polityki wobec Chin
1914: krytyka korupcji, afera Simens (marynarka wojenna)
1918: żądanie prawa wyborczego
1918: bunty ryżowe, sprzeciw wobec podwyżek
Powszechne poparcie dla rządów parlamentarnych (istota ustroju konstytucyjnego): władza sprawowana przez premiera i ministrow, jako wybranych przedstawicieli ludu

i polityka Mori Arinoriego 森有礼, czasopismo Meiroku Zasshi 『明六雑誌』
Katō Hiroyuki 加藤弘之 – filozof i pedagog
Fukuzawa Yukichi 福沢諭吉, Wolter Japonii, główny popularyzator westernizacji, modernizacji i działacz oświatowy
twórca „doktryny o wyjściu [Japonii] z Azji” (datsuaron 脱亜論) – Japonia choć geograficznie należy do Azji, ale ideologicznie (duchowo) powinna być z Europą i dlatego powinna opuścić Azję.

w 1888 r., które wydawało czasopismo Japończyk 『日本人』
popularyzowali hasło „zachowania struktury narodowej” (kokusui hozon, 国粋保存; kokusuishugi 国粋主義), symbolizujące ideę powrotu do wartości rodzimych, sprzeciw wobec bezmyślnej westernizacji kraju

życia klasy robotniczej:
niskie pensje,
długi czas pracy,
złe warunki sanitarne i bytowe.
najgorsze warunki w przemyśle włókienniczym,
60% zatrudnionych w przemyśle (88% to kobiety): praca na dwie zmiany po 12 godz., zarobki dziennie od 7 do 25 senów
(1 kg ryżu = 7-12 senów) (1 jen = 100 senów)
zarobki urzędnika z wyższym wykształceniem = 40-50 jenów/m-c
gorsze warunki w małych i średnich przedsiębiorstwach
pierwsze protesty niezorganizowane
wzrost zorganizowanych protestów po wojnie sino-japońskiej
1870-1896: 15 konfrontacji pracowniczych
1897-1917: 151 sporów i strajków
1897: 40

(片山潜) pionier socjalizmu,
Kōtoku Shusui (幸徳秋水)
pierwsza japońska partia socjalistyczna
po dwóch dniach rozwiązana przez władze.
1906 Partia Socjalistyczna 社会主義政党 Katayama Sen i Sakai Toshihiko (堺利彦)
w programie zapis, że partia będzie dążyła do socjalizmu w graniach określonych przez prawo
wystąpienia w obronie robotników, starcia z policją, uczestnictwo osób popierających radykalne formy walki klasowej ➔ posłużyły rządowi jako powód do delegalizacji partii w 1907 r.

wzrosła z 20 (1912, Stowarzyszenie Przyjaźni Yūaikai) do 20 tys. (1916)
liczba strajków z 50 (1914) do 417 (1918)
żądania poprawy warunków pracy i podwyżki płac, ich działalność bezwzględnie tłumiona przez policję.
Związek Zawodowy Japońskich Rolników 日本農民組合, 1922-1937
Japońska Partia Rolników 日本農民党, 1926

Kanson
celem dwustopniowa rewolucja, połączona ze zniesieniem systemu cesarskiego
przestała istnieć w 1924 r. z powodu aresztowań przeprowadzonych przez władze w związku z rozruchami społecznymi po wielkim trzęsieniu ziemi
odnowiła działalność dwa lata później, ale kolejne aresztowania doprowadziły do jej rozwiązania i działalności w podziemiu

Partia Robotniczo-Chłopska 労働農民党 1926

uczestników) (organizowane corocznie do 1936 r.)
hasła: likwidacji bezrobocia, 8-godzinnego dnia pracy, ustalenia poziomu najniższych pensji, zniesienia zakazu ruchu robotniczego

czasopismo Seitō („Niebieskie Trzewiki”)
Stowarzyszenie Nowych Kobiet 新婦人協会, Hiratsuka i Ichikawa Fusae, 1916
dzięki ich działalności zmodyfikowano prawo i pozwolono kobietom na uczestniczenie w wiecach politycznych
“feminizm matriarchalny”: ochrona kobiet ze względu na ich role jako matek
Stowarzyszenie Czerwonych Fal, 赤瀾会 , Yamakawa Kikue i Itō Noe, 1921, zabarwione ideologią socjalistyczną

Tokijskiego,
teza o cesarzu jako organie państwa 天皇機関説: rządzi on nie dla siebie, ale dla kraju, otworzyła drogę do nowoczesnego konstytucjonalizmu.
Yoshino Sakuzō 吉野作蔵, profesor nauk politycznych Uniwersytetu Tokijskiego oraz Fukusa Tokuzō, profesor ekonomii
Stowarzyszenie Świt Reimeikai (1918-1920) : propagowało idee demokratycznych, reformy społeczne, wolność słowa, rządy partyjne
Pod ich wpływem studenci Uniwersytetu Tokijskiego stworzyli Stowarzyszenie Nowych Ludzi Shinjinkai – początek ruchu studenckiego na rzecz demokratyzacji.

organizacji lewicowych, studenci i dziennikarze
działalność nasiliła się po I wojnie światowej i buntach ryżowych
wiece i demonstracje
10 luty 1920, Tokio: 75 tys. ludzi ze 100 organizacji
żądanie wsparła oficjalnie Kenseikai
Rząd Hary rozpisał wybory, w których Seiyūkai zdobył większość, co osłabiło ruch na krótki okres czasu.
Kenseikai w 1922 r. projekt nowej ordynacji wyborczej
Ustawa o powszechnym prawie wyborczym przyjęta 29 marca 1925 r. mimo opozycji Seiyūkai
wszyscy mężczyźni powyżej 25. roku życia zyskali czynne prawo wyborcze: ok. 12,4 mln (20,8% ludności).

publicznym 保安条例
marczec 1900 – ustawa o policji ds. porządku publicznego 治安警察法 (Yamagata)
1910 r. “Incydent wielkiej zdrady”: część działaczy lewicowych (Kōtoku Shūsui) zatrzymana przez policję pod zarzutem planowania zamachu na cesarza i skazana na karę śmierci (12 osób) lub dożywocie (14 osób).
Po wielkim trzęsieniu ziemi (1923) policja rozprawia się z działaczami lewicowymi i anarchistami, jak również Koreańczykami mieszkającymi w Japonii (zginęło ok. 6 tys. osób, Ōsugi Sakae)
19 marca 1925: Ustawa o utrzymaniu porządku publicznego 治安維持法, ograniczyła swobodę zgromadzeń, tworzenia organizacji antyrządowych i antypaństwowych oraz wolność słowa (Katō Takaaki)
Krytyka cesarza → kara śmierci

Uchida Ryōheia, 1881
Stowarzyszenie Amuru アムールの会, Stowarzyszenie Czarnego Smoka 黒龍会, Uchida Ryōhei, 1901, współpracowało ze Stowarzyszeniem Ciemnego Oceanu
rozbudzenie uczuć patriotycznych w narodzie
Popierało przewodnią rolę Japonii w Azji, czyli podboje terytorialne
ich wpływy rosły w miarę pogłębiania się problemów gospodarczych, przyciągając do siebie pokrzywdzonych i biednych

Azji, zamówienia z krajów ententy
rozwój przemysłu ciężkiego, w tym głównie hutnictwa żelaza i stoczni (Japonia trzecią po USA i WB potęgą morską), przemysłu chemicznego, produkcji energii elektrycznej.
wzrost eksportu (głównie surowy jedwab i wyroby bawełniane)
799 mln jenów (1914) – 3,24 mld jenów (1919)
likwidacja zadłużenia zagranicznego; Japonia wierzycielem na 2,7 mld jenów
wzrost zatrudnienia w przemyśle: z 4 mln (1910) do 6,3 mln (1920)
rozwój miast

europejskich i USA na rynki międzynarodowe → większa konkurencja → spadek koniunktury w Japonii → ponowny deficyt w bilansie płatniczym
USA i WB powracają do systemu waluty opartej na parytecie złota (1919-20) → restrykcyjna polityka monetarna → spadek cen → w rezultacie zmniejszenie opłacalności japońskiego eksportu
bankructwa małych spółek handlowych, zakładów przemysłowych i banków w 1922 r.
duże zaibatsu Mitsui, Mitsubishi, Sumitomo, Yasuda przetrwały bez większych strat.

tys. ofiar, 30 tys. rannych, 250 tys. straciło pracę, razem ucierpiało ok. 3,4 mln ludzi, straty razem ok. 5 mld jenów.

mniejszych banków z powodu nieufności do instytucji finansowych ← pogłoska o bakructwach (obligacja z powodu klęski)

minister finansów Takahashi Korekiyo
dodatkowe środki (dodruk pieniedzy) na ratowanie upadających banków
moratorium na wypłaty oszczędności w całym kraju
→ uspokojenie się opinii publicznej
→ dominacja banków zaibatsu
→ dymisja gabientu Wakatsuki Reijiro

→

zmniejszeniem importu z Japonii po nowojorskim krachu
spadek cen:
artykuły przemysłowe – ponad 30%
produkty rolnicze (głównie jedwabiu) – 50%
➔ bankructwa małych przedsiębiorstw, wzrost bezrobocia, pogarszanie się warunków życia.
Polityka ministra finansów, Takahashi Korekiyo (1931-1936):
niski kurs walutowy
niskie stopy procentowe
ekspansywna polityka fiskalna
12.1931 – Japonia odstępuje od systemu waluty opartej na złocie → spadek wartości jena i wzrost konkurencyjności towarów japońskich na rynkach zagranicznych→ wzrost eksportu.
wzrost wydatków budżetowych: 1,5 mld (1931) – 2,7 mld jenów (1937)
duża część na cele wojskowe:
450 mln (1931)
690 mln (1932)
2,2 mld jenów (1937; 90% budżetu)
rozwój przemysłu – ze względu na drogi import i politykę rządu (wysokie wydatki budżetowe)
głównie przemysł ciężki (stalowy, stoczniowy, maszynowy) i chemiczny:
30,2% całości produkcji kraju (1929)
54,8% (1938)
wzrost produktu krajowego brutto (PKB):
rocznie 1,5 mld \ (10,3%)
od 1932 r. symptomy poprawy sytuacji gospodarczej

cesarza Shōwa 昭和 (Oświecony Pokój) (Hirohito 裕仁)

10 listopada 1928 r. – po okresie żałoby nastąpiła oficjalna intronizacja nowego cesarza.

granic sfery wpływów w Azji
Kierunek ekspansji - Korea
Sojusz z Wielką Brytanią
Liga Narodów

traktat japońsko-chiński dot. przejęcia praw Rosji (ロシアの利権引継ぎに関する日清条約) w Mandżurii
sankcjonujący postanowienia z traktatu w Portsmouth (Liaotung i Kolei Południowomandżurska)
Chiny wyraziły zgodę na:
15-letnią eksploatację strategicznej linii kolejowej Andong-Mukden
otwarcie dla handlu 16 miast w Mandżurii

1906: utworzenie spółki akcyjnej Towarzystwo Kolei Południowomandżurskiej, w skrócie Mantetsu (南満州鉄道株式会社)
połowa udziałów należała do rządu japońskiego
zajmowało się eksploatacją terenów wokół linii kolejowej i znajdujących się tam kopalni węgla i rud żelaza.
sierp. 1906: utworzenie10-tys.Armii Kwantuńskiej (関東軍) w celu ochrony kolei oraz terenów dzierżawionych na Półwyspie Liaotung
odegrała ważną rolę w działaniach zbrojnych Japonii w Chinach w latach 30. i 40. XX w.

którą podzielono na część północną i południową (Wew. & Zew.)
Japonia uznała interesy Rosji w Mongolii Zewnętrznej (Mongolia Półn.), a Rosja: Japonii w Korei
4 lipca 1910 – 2. układ z Rosją dot. Mandżurii
potwierdzenie ustalonego wcześniej podziału wpływów w Mandżurii
strony zobowiązały się do pomocy w rozwoju swych linii kolejowych na tym terenie
8 lipca 1912 – 3. układ z Rosją dot. podziału wpływów w Mongolii Wewnętrznej

Japonii w Korei i wpływów USA na Filipinach
Uznano konieczność współpracy z Wielką Brytanią w celu utrzymania pokoju na Dalekim Wschodzie.
Porozumienie potwierdzone w Traktacie z Portsmouth (wrz.1905).
21 lutego 1911 – nowy traktat o handlu i żegludze oraz porozumienie celne → odzyskanie autonomii celnej (nierównoprawne traktaty z lat 50. XIX w.)

Wielką Brytanią (第二回日英同盟協約)
[1894 r.– nowy traktat o handlu i żegludze z WB
1902 r. 1. traktat o sojuszu z WB]
pomoc wojskowa w przypadku wojny
utrzymanie pokoju i ochrona własnych interesów w Azji Wschodniej i Indiach (→ poszerzenie obszaru obowiązywania traktatu)
WB uznała interesy Japonii w Korei, a Japonia interesy WB w Chinach
obie strony uznały równe szanse handlowe i przemysłowe wszystkich państw w Chinach
➔Droga do podboju Korei została otwarta.

1. układ z Koreą (第一次日韓協約)
Japończycy zostają doradcami w sprawach gospodarczych i polityki zagranicznej
17 listopada 1905 – 2. układ z Koreą
Japonia decyduje o polityce zagranicznej Korei (zawiera traktaty w imieniu Korei) i finansach
grudz. 1905 – urząd generalnego rezydenta (韓国統監府) – przy cesarskim dworze w Seulu (Itō Hirobumi)
24 lipca 1907 – 3. układ z Koreą
protektorat Japonii nad Koreą pomimo sprzeciwu cesarza koreańskiego, Kojonga (zmuszony do abdykacji na rzecz syna Sunjonga)
Japonia decyduje o polityce wewnętrznej
rozwiązanie koreańskiej policji i wojska

praw na rzecz generalnego gubernatora 朝鮮総督府
(gen. Terauchi Masatake od maja 1910 r.):
japoński językiem urzędowym
zabroniono nauczania koreańskiej historii i kultury
zlikwidowano wszystkie organizacje polityczne i prokoreańskie gazety
zabroniono zgromadzeń i dyskusji politycznych
tysiące Koreańczyków trafiło do więzień.
polityka osiedleńcza w Korei:
Przekazanie ziemi Koreańczyków za darmo lub po bardzo niskiej cenie japońskim rolnikom.
171 tys. (1910) – 346 tys. (1920 r.).

poszerzenia wpływów Japonii w Azji
Mandżuria
obiekt zainteresowania polityków, wojskowych i przedstawicieli biznesu, widzących w ekspansji na kontynent sposób na rozwiązanie problemów Japonii: brak surowców i problem przeludnienia.
Syberia
Liga Narodów

do obozu ententy, do czego zobowiązywał ją sojusz z WB
Japonia wkracza do Chin i zajmuje posiadłości Niemiec w Szantungu, m.in. Qingdao (青島), Jinan, linia kolejowa Qingdao-Jinan.

przyznanie Japonii praw do niemieckich posiadłości w Szantungu i powiększenie sfery wpływów na linie kolejowe i miasta portowe tej prowincji.
II.: rozszerzenie praw Japonii w południowej Mandżurii i wzdłuż linii Kolei Południowomandżurskiej, włącznie z prawem do osiedlania się na tych terenach i prawa eksterytorialności.
III.: kontrola nad kopalniami i kombinatem metalurgicznym Hanyeping (prow. Hubei 湖北省)
IV.: niewyrażanie zgody na dzierżawę portów, zatok i wysp wzdłuż wybrzeża chińskiego przez stronę trzecią.
V.: żądania ogólnopolityczne (m.in. japońscy doradcy w rządzie chińskim), które podporządkowałyby Chiny Japonii.
15 maja 1915 r. – Chiny akceptują większość „21 żądań” (bez grupy V).
żądania te godziły w interesy WB i Rosji, ale zajęte wojną w Europie nie mogły ingerować

– decyzja rządu Japonii o przystąpieniu do interwencji za zgodą państw Ententy (USA początkowo przeciwne).
zapobieżenie rozprzestrzenianiu się rewolucji bolszewickiej na rosyjskim Dalekim Wschodzie
zapobieżenie zwiększenia się wpływów Niemiec (układ pokojowy z Rosją bolszewicką w 1918 r.)
pomoc Korpusowi Czeskiemu, który zajął Władywostok, ale został odcięty przez Armię Czerwoną.
Japonia skierowała dodatkowe siły na kontynent
ok. 72 tys. zamiast ustalonych 12 tys. we Wschodniej Syberii i Południowej Mandżurii
pozostawiła swe oddziały do października 1922 (inne wycofano w czerw.1919), mając nadzieję na utworzenie państwa buforowego na Syberii, oddzielającego Japonię od wpływów ideologii komunistycznej oraz zdobycie koncesji na rosyjskim Dalekim Wschodzie.

Ekspedycja zakończyła się niepowodzeniem, wpływając ujemnie na sytuację finansową kraju oraz stosunki z innymi państwami, głównie z USA i Rosją Radziecką.

zakończona podpisaniem traktatu pokojowego w Wersalu
Japonia uznana zostaje za mocarstwo i zajmuje miejsce obok WB, USA, Francji i Włoch
Japonia otrzymała prawo do Szantungu oraz Wyspy Marshalla, Mariany i Karoliny na 99 lat
nie potwierdzono innych ustaleń z listy „21 żądań” (Chiny na znak protestu nie podpisały traktatu)

Japonia zostaje stałym członkiem Rady Ligi Narodów (obok WB, Francji, Włoch)
Klauzula równości ras – odrzucona (13.2.1919)
The equality of nations being a basic principle of the League of Nations, the High Contracting Parties agree to accord as soon as possible to all alien nationals of states, members of the League, equal and just treatment in every respect making no distinction, either in law or in fact, on account of their race or nationality.
Przeciw US (Wilson), WB, Australia

polityka międzynarodowej współpracy zgodnej z polityką Ligi Narodów i USA
pokojowa polityka polegającą na rozwiązywaniu sporów na drodze dyplomatycznej przez negocjacje, porozumienia i ustępstwa Shidehara za nieingerencją w wewnętrzne sprawy Chin
popierana przez Kenseikai (Minseitō)
Shidehara MSZ w gabinetach Kenseikai/Minseitō:
Katō Takaaki (1924-1926)
Wakatsuki Reijirō (1926-1927)
Hamaguchi Osachi (1929-1931)

Dyplomacja Tanaki Tanaka Giichi 田中儀一
強硬外交 „twarda dyplomacja”, polityka agresji
popierana przez wojskowych, przedstawicieli kręgów biznesowych, nie mogących pogodzić się z cięciami w budżecie i z ograniczeniem wpływów w Chinach
popierana przez Seiyūkai.

państw
uregulowanie sytuacji na Dalekim Wschodzie i Pacyfiku po zakończeniu I wojny światowej
ograniczenie zbrojeń morskich
Japonia bierze udział w celu uniknięcia izolacji i krytyki ekspansji na Syberii

13 grudnia 1921 – traktat czterech państw (Japonia, USA, WB, Francja)
dot. wzajemnego poszanowania posiadłości w rejonie Pacyfiku
zastąpił bilateralny układ Japonii o sojuszu z WB z 1911
4 luty 1922 – układ z Chinami dot. Szantungu
Japonia zrzekła się praw do poniemieckich posiadłości, a także przywilejów zagwarantowanych w Pekinie w 1915 r. (tzw. „21 żądań”).
6 luty 1922 – traktat dziewięciu państw dot. Chin oraz traktat o ograniczeniu zbrojeń morskich
zobowiązano się do poszanowania suwerenności i integralności terytorialnej Chin, zasady otwartych drzwi
ograniczono zbrojenia morskie, ustalając m.in. dopuszczalne wielkości sił morskich,
np. tonaż pancerników w stosunku: 5 : 5 : 3 : 1,75 : 1,75
(USA i WB – okręty o tonażu 525 tys. ton, Japonia – 325 tys. ton, Francja i Włochy – 175 tys. ton).

Japonia uregulowała swoje stosunki międzynarodowe, głównie z USA, co było dużą zasługą ministra spraw zagranicznych Shidehary Kijūrō.

proporcje dotyczące pancerników
zwiększono proporcje tonażu japońskich krążowników ciężkich
z 3 : 5 : 5 na 3,5 : 5 : 5 (Japonia – 350 a USA, WB – 525 tys. ton)
[konferencja waszyngtońska 1922 - dopuszczalny tonaż pancerników: 5 : 5 : 3 : 1,75 : 1,75 (USA, WB, Japonia, Francja, Włochy)].
strony zgodziły się na wstrzymanie do 1936 r. budowy nowych wielkich jednostek

W Japonii przedstawiciele marynarki wojennej i koncerny związane z przemysłem ciężkim krytykowały postanowienia konferencji londyńskiej.

14 listopada 1930 r.
Hamaguchi dopilnował ratyfikacji traktatu londyńskiego i dopiero 14 kwietnia przekazał urząd Wakatsukiemu Reijirō (14.04-13.12.1931)
ministrem spraw zagranicznych Shidehara.