Francja презентация

1958 r.
Liczba posłów w Parlamencie Europejskim:
74

od Morza Północnego po Morze Śródziemne. Jej krajobraz jest zróżnicowany, na wschodzie i na południu występują tereny górzyste i górskie.Do najważniejszych sektorów francuskiej gospodarki w 2015 r. należały: działalność związana z administracją publiczną, obronnością, edukacją, ochroną zdrowia i pracą społeczną (23 %), handel hurtowy i detaliczny, transport, usługi związane z zakwaterowaniem i usługi gastronomiczne (17,7 %) oraz przemysł (14,1 %).
Główne rynki eksportowe dla francuskiej gospodarki to Niemcy, Hiszpania i USA, a w przypadku importu – Niemcy, Belgia i Włochy.

Prezydent Francji Emmanuel Macron

zrezygnowała z wielu swoich kolonii, jak posiadłości w Afryce Zachodniej czy Azji Południowo-Wschodniej, ciągle utrzymywała status kolonialny w Algierii, w której mieszkała duża liczba Francuzów. Algieria uzyskała ostatecznie niepodległość 5 lipca 1962.Generał Charles de Gaulle wykorzystał kryzys algierski jako okazję do utworzenia nowego rządu francuskiego z silniejszym urzędem prezydenta, który poprzednio pełnił jedynie funkcje reprezentacyjne. Francuscy prezydenci zyskali większą władzę niż większość ich europejskich odpowiedników w demokracjach parlamentarnych. 28 września 1958 miało miejsce referendum i 79,2% głosujących poparło projekt nowej konstytucji. Prezydent był poprzednio wybierany przez ciało elektorskie, ale w 1962 de Gaulle zaproponował, aby prezydent był wybierany przez obywateli w bezpośrednich wyborach.

rada ministrów składa się z następujących urzędników: •ministrów, •wiceministrów • sekretarzy stanu

pewne najważniejsze funkcje i urzędy pozostawały niezmienne: •Ministerstwo Finansów (podatki i budżet), •Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (bezpieczeństwo, władze lokalne), •Ministerstwo Sprawiedliwości (więzienia, obsługa sądów, nadzór nad prokuraturą), •Ministerstwo Edukacji, •Ministerstwo Obrony, •Ministerstwo Spraw Zagranicznych.

Senatu. Obie izby zbierają się na jedną sesję w roku trwającą od pierwszego roboczego dnia października do ostatniego roboczego dnia czerwca, ale w trakcie sesji nie może zebrać się na więcej niż na 120 posiedzeń. Odbywać się mogą także sesje nadzwyczajne zwoływane przez prezydenta na wniosek premiera lub większości członków Zgromadzenia Narodowego. Na czele każdej z izb stoi przewodniczący, kierujący jej obradami. Jednym z ważniejszych organów jest także biuro (prezydium), w którego skład wchodzą: przewodniczący, jego zastępcy, sekretarze, kwestorzy. W skład izb wchodzą komisje stałe (po sześć w każdej z izb) oraz komisje specjalne. Obie izby działają na podstawie wewnętrznie obowiązujących regulaminów.

przez około 145 tys. elektorów. Od 1 lipca 2004 r. kadencja senatora trwa 6 lat, a co 3 lata połowa składu izby jest wymieniana. Do 30 czerwca 2004 kadencja senatora trwała 9 lat, a co 3 lata odnawiano 1/3 składu izby.Elektorzy to zwykle przedstawiciele władzy lokalnej. 322 senatorów reprezentuje swoje departamenty , 9 – terytoria zależne, zaś 12 – Francuzów mieszkających na emigracji.Prerogatywy Senatu są bardzo ograniczone i zwykle rozstrzygający głos ma Zgromadzenie Narodowe. W historii Piątej Republiki izba wyższa zwykle była kierowana przez prawicową większość. Wynikało to z ordynacji wyborczej. Dziś wielu Francuzów uważa sposób obierania Senatu za zupełny anachronizm.

sądów mają znaczenie w interpretacji niektórych przepisów. Sądownictwo jest podzielone na powszechne oraz administracyjne.

Sądy powszechne

Sądownictwo administracyjne

Rada Konstytucyjna

Sądy rozrachunkowe

Podział administracyjny opiera się na:

•około 36000 gmin zarządzanych przez rady oraz merów,

•100 departamentów posiadających rady •26 regionów, z tego 22 we Francji metropolitalnej i 4 regiony zamorskie, kierowanych przez rady regionalne

(Union pour un Mouvement Populaire, UMP, prawicowa, gaullistowska), istniejąca od 2002, -Unia Demokracji Francuskiej (Union pour la Démocratie Française, UDF, centryści) — 1995, -Partia Socjalistyczna (Parti Socialiste, PS) — 1969,
-Francuska Partia Komunistyczna (Parti Comuniste Français, PCF)—1920, Front Narodowy (Front National, FN, skrajnie prawicowy, populistyczny) — 1972; liczne partie ekologiczne (zieloni) i skrajnej lewicy.

Partie polityczne.